دریا

اولین عشق مرا بردی

دنیا

دم به دم مرا تو آزردی

دریا

سرنوشتم را به یاد آور

دنیا

سرگذشتم را مکن باور

من غریبی قصه پردازم

چون غریقی غرقه در رازم

گم شدم در غربت دریا

بی نشان و بی هم آوازم

میروم شب ها به ساحل ها

تا بیابم خلوت دل را

روی موج خسته ی دریا

مینویسم اوج غم ها را

"خدایا...در گلویم ابر کوچکی است که خیال باریدن ندارد...می شود مرا بغل کنی؟"*

در اغوش خدا ګریستم تا نوازشم کند...

پرسید فرزندم پس ادمت کو؟

اشک هایم را پاک کردم و ګفتم در اغوش حوای دیګریست....

"باورت بشود یا نه، روزی می رسد که دلت برای هیچ کس، به اندازه من تنگ نمی شود، برای نگاه کردنم، خندیدنم، صدا کردنم، برای لحظه ایی که کنارم باشی،

روزی می رسد که حسرتت تکرار دوباره ی من باشد، می دانم روزی که نباشم هیچ کس تکرار من نخواهد شد."*

بی تو پیمودن شب ها شدنی نیست
شب های پر از درد که فرداشدنی نیست
گفتم که برایت بفرستم دل خود را
افسوس که نامه دلم تا شدنی نیست

من
مثل بادکنکی به دست کودکی
هرجا می روی با یک نخ به تو وصلم
نخ را قطع کنی ، میروم پیش خدا !

به سلامتی اونی که تیکه میندازه تا بچه ها بخندن اما تا آخر کلاس باید دم در وایسه !